ประวัติความเป็นมาของโขนไทย

• คำว่า โขน ในภาษาเบงคาลี ซึ่งปรากฏคำว่า "โขละ" หรือ "โขล" (บางครั้งเขียนด้วยคำว่า "โขฬะ") ที่เป็นชื่อเรียกของเครื่องดนตรีประเภทหนังชนิดหนึ่งของฮินดู ลักษณะและรูปร่างคล้ายคลึงกับตะโพนของไทย ไม่มีขาตั้ง ทำด้วยดิน ไม่มีสายสำหรับถ่วงเสียง มีเสียงดังค่อนข้างมาก จัดเป็นเครื่องดนตรี ที่ได้รับความนิยมในแคว้นเบงกอล ประเทศอินเดีย ใช้สำหรับประกอบการละเล่นชนิดหนึ่ง เรียกว่า ยาตรา หรือ ละครเร่ที่คล้ายคลึงกับ ละครชาตรี โดยสันนิษฐานว่าเครื่องดนตรีชนิดนี้ เคยถูกนำมาใช้ประกอบการเล่น นาฏกรรม ชนิดหนึ่ง จึงเรียกว่า โขล ตามชื่อของเครื่องดนตรี
• คำว่า โขน ใน ภาษาทมิฬ มีจุดเริ่มต้นจากคำว่า โขล ซึ่งมีความใกล้เคียงกับ โกล หรือ โกลัม ใน ภาษาทมิฬ หมายความถึง เพศ หรือ การแต่งตัว การประดับตกแต่งร่างกาย ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ให้สวยงามตามแต่ลักษณะของเพศหญิง และเพศชาย หรือ อีกความหมายหนึ่งของ โกล หรือ โกลัม คือการใช้แป้งโรยประดับตกแต่งหน้าบ้าน

• คำว่า โขน ใน ภาษาอิหร่าน มีที่มาจากคำว่า ษูรัต ควาน (อังกฤษ: Surat khwan) หมายความถึง ตุ๊กตา หรือ หุ่น ซึ่งใช้สำหรับประกอบการแสดง โดยมีผู้ขับร้องและให้เสียงแทนตัวหุ่น เรียกว่า ควานหรือโขน (อังกฤษ: Khon) มีความคล้ายคลึงกับผู้พากย์ และผู้เจรจาของการแสดงโขนในปัจจุบัน
• คำว่า โขน ใน ภาษาเขมร เป็นการกล่าวถึง โขน ใน พจนานุกรมภาษาเขมร ซึ่งหมายความถึง ละคร แต่เขียนแทนว่า ละโขน ที่หมายความถึง การแสดงมหรสพอย่างหนึ่ง